Durven zijn, die je bent!
Gisteren als Pipi Langkous geposeerd, 1 uit 3 bij Boetseerklei lessen bij Marijn te Kolsté.
Met alles wat ik in mijn leven meegemaakt heb, mij open opstellen. Echt stil zitten, is niet altijd even eenvoudig voor mij. En zeker niet als iemand wat vraagt … dan geef ik graag antwoord en dat mag eigenlijk niet. Als hulpmiddel had ik een seleniet hartje bij me, dat ik soms even in mijn handen nam.
Het stil zitten, met 10 vreemde anderen dicht-op mij, ik had me er geen voorstelling van gemaakt. Ik weet wel, dat hier zeer veel spanning op kan zitten, die spanning trok snel weg.
Het is raar om anderen te horen praten over de bouw van je nek, hals en gezicht. Het is raar om zo kwetsbaar zonder bril te zitten … en ik voelde me veilig.
Het gehoorde over mijn lijf, over mijn ogen, raakte me … en ontroert me …
Hoe mensen jou ervaren is altijd een wisselwerking tussen de ander en jou.
Hoe onbevangen kan de ander naar jou kijken, durft de ander verder te kijken dan de oppervlakte?
Eerder op de dag had ik een afscheidswandeling met iemand die uit Houten weggaat. Over wat ga je tegemoet, wat laat je los …
Mijn laatste vraag was: “Wat zou je mij willen meegeven?”
Het antwoord was zoiets als dit, dat je altijd ondanks alles weer open kunt kijken, de verbinding zoekt. Dat je een dun lijntje laat lopen, ondanks alles wat er is geweest, dat is zeker niet vanzelfsprekend. Dat het niet altijd lukt, is menselijk, dit ben jij ten diepste, hou dat vast.
Ja, en dat raakt mij dan.
En jij, welk stukje van jou, vind je spannend om te laten zien?
