daar bij de bom
en
omgeven door nevel
wrevel overal
ooit zal het licht
haar gezicht
ten volle laten zien
misschien morgen?
—————-
daar bij de plas
droom ik over leven
omgeven door armen
van de treurwilg
ooit zullen wij vrij
zijn gezicht
ten volle mogen zien
misschien morgen?
in de lijn
van generaties trauma
vouwen wij handen
breken knoppen open
we lopen in de pas
en verrassen ons
met liefdevolle
verbindingen
in de lijn
vol eeuwenoude trauma’s
heffen wij handen
naar een blauw zonnige
hemel ver boven ons
voelen de koude aarde
onder onze voeten
begroeten ons
bezielde lijf